De fluistering van de liefde
Wat als je niet wist waar je zou slapen vannacht? Durf je te vertrouwen dat het goed zou komen?
Hier zit ik dan, met een koffie bij Tante Paula tegenover de Sint-Jacobskerk in Gent. Met mijn notitieboekje voor me terwijl ik terugblik op de afgelopen dagen. Het is zo bijzonder hoe de weg zich voor me aan het creëren is, zoiets had ik nooit kunnen bedenken van tevoren.
De Camino roept je
Zes jaar geleden ontstond de droom, twee jaar geleden begon hij te borrelen, een half jaar geleden begonnen de knoppen te bloeien. En toen kwam het moment: ik zou naar Santiago lopen. Maar niet zomaar. Dit keer ging ik met een missie. Ik ging met een vraag: Wat is liefde?
De eerste stappen waren te doen en voelde als een warm vertrek. Mijn vrienden verwelkomden me, boden me eten en een bed. Maar daarna kwam de leegte van de weg, de stilte. Niemand meer waar ik op kan leunen. De ruimte waarin niets vaststaat. Geen plan. Geen zekerheid. Alleen vertrouwen. En ik voelde: dat is precies waar de liefde begint.
Durven aankloppen
In Vrouwenpolder kwam ik aan zonder slaapplek. De avond viel, en een lichte onrust bekroop me. Waar zou ik slapen? Ik stapte een kerk binnen, zocht de stilte op en bad. “God wees bij mij en help me een plekje te vinden voor vanavond”
En daar was hij – een man die me wees op een huis verderop. Maar ik moest zelf nog aankloppen. En dat is misschien wel de moeilijkste stap. Durven aankloppen. Je verhaal doen. Jezelf kwetsbaar opstellen. Ik wist dat ik het woord bij daad moest voegen, dit was tenslotte waar ik om had gebeden.
De deur ging open. Een moeder en dochter keken me aan. Ze hoorden mijn verhaal. En hoewel ze al met z’n achten in huis waren, maakten ze ruimte voor mij.
Liefde, zo leerde ik die avond, betekent ruimte maken voor een onbekende zonder daar iets voor terug te vragen. En tijd door te brengen aan de eettafel in gezelschap.
Wanneer heb jij je huis geopend?
Soms denken we dat vertrouwen moet worden verdiend. Maar op deze reis heb ik ontdekt dat vertrouwen vaak al bestaat, nog voordat we erom vragen.
Chinook, een jonge Belg, gaf me toegang tot zijn achterhuis. Hij kende me niet. Toch liet hij me binnen. Hij vertrok, en ik bleef.
Dit zette mij aan het denken: wanneer heb ik voor het laatst mijn huis, mijn hart, mijn tijd opengesteld zonder zeker te weten wat je ervoor terugkreeg?
Misschien is dat liefde. Geven zonder verwachting hebben wat je ervoor terugkrijgt en proberen te genieten van de uitkomst (zoals mede pelgrim Leo dat mooi zei in Renesse).
De fluistering in de stilte
Soms zoeken we liefde in grote woorden, in tastbare gebaren. Maar op deze reis leerde ik: liefde spreekt zacht. In de fluistering van een onbekende die je een slaapplek biedt. In de stilte van een kerk waarin je een antwoord voelt. Op een kruispunt waar je zicht naar een huis wordt getrokken. In de toevallige ontmoeting met een monnik waarin je kan delen over de liefde van Boeddha en Jezus, en hoe beide een onvoorwaardelijke liefde hadden voor de mensheid. Die soms ons eigen kennis en kunde te boven gaat – maar wel iets moois is om na te streven. Maarja – daarin de grote vraag Hoe doe je dat dan?
Misschien is dat de sleutel: stiller worden. De ruis van het leven dimmen.
En dan, in die stilte, horen we misschien de richting die voor ons bestemd is.
Vaya con Dios.
In liefde,
Elizabeth
Listen to the Podcast (coming soon)