Een paar dagen geleden ontving ik het verdrietige nieuws dat Anthony is overleden. Anthony, de vrolijke, energieke Australiër die ik twee jaar geleden ontmoette op mijn eerste Camino. Hij was licht, vol levenslust, en bovenal een lieve ziel.
Zijn verlies kwam hard binnen. Op dat moment was ik bij Elisabeth en Michel in België die mij liefdevol opvingen en mijn verdriet lieten stromen. De tranen kwamen, maar met hen ook de herinneringen.
Anthony leerde me een waardevolle les op de Camino: afscheid nemen zonder te weten of en wanneer je elkaar weer zou ontmoeten. Destijds lieten we elkaar los met een simpel “tot ziens.” Maar nu is er geen nieuwe ontmoeting meer, geen liefdevol berichtje dat ik nog kan sturen. Mijn vriendin Ania herinnerde mij aan een Pools gezegd: Laten we snel van mensen houden, want ze gaan zo snel weg.
Niet door vast te houden aan de dood, maar door te voelen wat hij mij gaf—joy, energie, levensvreugde—kon ik door de tranen weer lachen. Ons laatste contact ging over de Camino del Norte, die hij ook wilde lopen.
Lieve Anthony, vriend en Camino-familie, ik neem je mee. Nu verandert jouw aanwezigheid—of juist het ontbreken daarvan—mijn reis opnieuw. Voor altijd in mijn hart, mijn vriend.
Wederom kies ik voor de liefde
Het pad ontvouwt zich en de liefde blijft de weg wijzen. Waarom telkens de liefde? Omdat ik me geen grotere kracht kan bedenken. Liefde voor God. Liefde voor mezelf. Liefde voor anderen. Liefde als gids, als richting.
Ik ben nu in Frankrijk, en de uitdaging om te communiceren wordt steeds groter. De taal spreek ik niet, maar de taal van de liefde des te meer. Ik merk dat ik bewuster word van wat ik geef. Ik hoef geen vloeiend Frans te spreken om in verbinding te zijn en samen te eten en de afwas te doen of een glimlach te delen met een vreemde.
Net na mijn aankomst op mijn volgende bestemming vond ik een abdij. Hier woonden een aantal vaste bewoners, op z’n zachtst gezegd op respectabele leeftijd. Maar wat hadden we het gezellig. We deelden eten (friet en frikandellen), dronken wijn en sloten de avond af met samen dansen tijdens de afwas. Wederom werd bevestigd: liefde is niet iets wat je met je hoofd doet, maar met je hart.
Vertrouwen had ik al in mijn zak, nu is loslaten erbij gekomen—loslaten van verwachtingen en personen. Maar de ervaring en herinnering van liefde neem ik met me mee.
Dus ja, ik blijf het zeggen. Ik blijf kiezen.
With Love,
Elizabeth
In herinnering aan Anthony
Leave a Reply